سیدعلیرضا حسینی در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری آناعنوان کرد:دولت‌های مختلف در این خصوص قول دادند، اما اقدام عملی را شاهد نیستیم. در دولت سیزدهم عنوان شد جایی برای احداث کاخ جشنواره خریداری شده که امیدواریم در دولت فعلی پیگیری شود.

وی افزود: برای جشنواره سینما حقیقت هم در سال‌های اخیر مجموعه چارسو مورد استفاده بود که به عقیده بنده مناسب اکران فیلم‌های جشنواره حقیقت است و اگر به پردیس ملت انتقال یابد، تصمیمی از روی اجبار است؛ پردیس ملت شبیه جزیره‌ای است که امکان رفت و آمد سختی برای مخاطب عام و خاص دارد و این مجموعه فرهنگی از ابتدا مکان یابی و مهندسی مناسبی برای رفت و امد مخاطبان نداشته است.

این تهیه‌کننده سینمای مستند گفت: جشنواره سینماحقیقت به دوره نوزدهم خود رسیده است که بیانگر جایگاه ویژه آن است و نشان می‌دهد این جشنواره مراحل آزمون و خطا‌های خود را سپری کرده و در انتخاب فیلم و داوری‌ها و سایر موارد جشنواره به بلوغ رسیده است. حتی در سخت‌ترین شرایط سال‌های گذشته این جشنواره به فعالیت خود ادامه داده است و فیلم‌ها و میهمانان دربخش بین‌الملل نیز حضور داشتند.

عضو هیات رئیسه خانه سینما با بیان اینکه در جشنواره‌ها تثبیت دبیر جشنواره برای به قوام رسیدن آن اهمیت دارد، افزود: در کشور‌های دیگر این مهم تجربه شده، اما در کشور ما تغییرات اتوبوسی مدیران رایج است حتی در انتخاب دبیران جشنواره‌ها؛ اما خوشبختانه جشنواره سینما حقیقت تا حدودی دچار این آسیب نشده است و دبیران جشنواره چند دوره پیاپی توانسته‌اند به سیاست‌های اجرایی و فرهنگی جشنواره حقیقت بپردازند و امکان نمره‌دهی به فعالیت آنها وجود دارد.

تهیه‌کننده و کارگردان سینمای مستند همچنین شورای سیاست گذاری جشنواره سینماحقیقت را نقطه قوت آن دانست که از ظرفیت حضور نمایندگان اصناف و پیشکسوتان استفاده کرده است و به نیاز‌ها و نظرات مختلف توجه شده است.

داور و فعال صنفی در بخش‌های مختلف جشنواره سینما حقیقت، یکی از مشکلات این جشنواره را تعداد زیاد فیلم‌های ارائه شده به دبیرخانه عنوان کرد و گفت: در دوره‌های مختلف از ششصد فیلم تا بیش از یک هزار فیلم حتی در شرایط کرونا به جشنواره ارسال شده است. این تعداد از فیلم، انتخاب وداوری در سه بخش را سخت می‌کند.

حسینی در خصوص بخش‌های جدید جشنواره شامل عکس مستند، وبخش دانشجویی و ایران نیز گفت: یکی از بخش‌های جذاب امسال بخش عکس است و پیش‌بینی اتفاق‌های خوب و جذابی در این بخش دارم. در بخش دانشجویی نیز پیوند بین مراکز آموزشی و قشر تحصیل کرده سینما مورد توجه است و نوید خوبی برای آینده سینمای مستند است و حتماً شاهد فیلم‌های جسورانه از نسل جوان خواهیم بود. همچنین بخش ایران پس از جنگ ۱۲ روزه تعریف شد و انتظار کار‌های نو آورنه در این بخش خواهیم دید.

حسینی معتقد است چنین فیلم‌هایی اسنادی هستند که می‌تواند مورد استفاده آیندگان قرار گیرد. اما در ایران، متأسفانه توجه خوبی به داشته‌های خود و سرمایه‌هایمان نداریم. داشتن آرشیو خوب از اتفاقات جنگ ۱۲ روزه سرمایه‌ای برای مراکز مختلف کشور است. به عنوان مثال بررسی اینکه رفتار و عملکرد خانواده‌ها و پلیس و نیرو‌های امدادی و نظامی چطور بود است حائز اهمیت است.

دوربین مستندساز‌ها را نامحرم می‌دانند

وی افزود: با وجود اهمیت این موضوع دوربین مستندساز‌ان در اتفاقات داخل کشور نامحرم شمرده می‌شود. مستندسازان ما در جنگ‌های خاورمیانه مانند یمن، فلسطین و افغانستان حضور داشته و تصاویر قابل توجهی ثبت کرده‌اند، اما در کشور خودمان وقتی جنگ شد دوربین مستندسازان نامحرم بود.

دبیر هیئت رئیسه خانه سینما تصریح کرد: با وجود آماده به کار بودن مستندسازان این فرصت از آنها گرفته شد. گله‌مندی‌های مستند سازان در این خصوص به مسئولان انتقال داده‌ایم تا چارچوب‌هایی تعریف شود، اما جلو فعالیت مستندسازان گرفته نشود چرا که ساخت فیلم از تصاویر آرشیوی هم امکان‌پذیر است، اما به قدرت تصاویری که با هدفمندی و نگاه مستندساز ضبط شود مورد توجه نخواهد بود، متأسفانه مسئولان مربوط در این ماجرا خوب عمل نکردند.

حسینی با بیان اینکه اگر مستندنگاری مناسب از جنگ انجام می‌شد، به فیلم‌های مستند فاخری دست می‌یافتیم و بعد‌ها می‌توانستند اسناد همدلی و وفاق ودفاع مردم از کشورمان باشند. او ادامه داد: در هر صورت امسال جشنواره به واسطه بخش‌های جدید پرشورتر برگزار خواهد شد.

داور و عضو شورای سیاست گذاری دوره‌های قبلی جشنواره سینما حقیقت همچنین در خصوص الزامات داوری در جشنواره‌ها نیز گفت: در بحث داوری ما با مشکلی مواجه هستیم تحت عنوان اعتراض به داور. این رفتار غیرفرهنگی در فوتبال هم دیده می‌شود. این که ما فرهنگ و تحمل نقد و داوری شدن در کار‌ها و رفتارمان نداریم متأسفانه واقعیت دارد.

وی افزود: وقتی عده‌ای به عنوان داور انتخاب می‌شوند باید به رأی آنها احترام گذاشت. اما رویه اشتباه این است که همه حتی فیلمی که جایزه گرفته به نوعی اعتراض دارند. وقتی خودمان را با جشنواره‌های مطرح دنیا مقایسه می‌کنیم مشاهده می‌شود که کسی به داور ایراد نمی‌گیرد. چرا که پذیرش رأی داور بخشی از فرهنگ سینما است. به عنوان مثال برای اینکه جشنواره‌ای به صورت آکادمی باشد یا ژوری اختلاف به وجود می‌آید. در حالی که در هر شکلی که برگزار شود باید به نظرات و انتخاب داوران احترام گذاشت.

این کارگردان مستند معتقد است برخی بدآموزی‌های جشنواره‌های داستانی به سینمای مستند نیز سرایت کرده هر چند موضوع اعتراض به داور در سینمای مستند به مراتب کمتر است.

تهیه کننده سینما همچنین در خصوص الزامات تهیه کنندگی فیلم‌های مستند نیز اضافه کرد: تهیه کننده از فرایند ایده تا پخش بین‌الملل باید پای کار باشد. اینکه ایده به طرح و سپس فیلمنامه تبدیل شود، تامین بودجه، تعیین عوامل فیلم، تبلیغات و انتخاب جشنواره‌ها برای نمایش فیلم و همه چیز بر عهده تهیه کننده است.

حسینی به ضرورت ارتقا کلاس تهیه کنندگی در فضای سینمایی تاکید کرد و گفت: از طرفی عوامل تولید فیلم نباید تهیه کننده را به عنوان فردی مانع در فرایند تولید بدانند و انتظار این است نقش پدرانه‌ای برای آن قائل شوند. فیلم اگر دچار مشکل شود به تهیه کننده برمی‌گردد. چرا که سینما بدون تهیه کننده حرفه‌ای سرانجام خوبی ندارد.

وی بیان کرد: لازم است در جشنواره سینما حقیقت کارگاه‌ها و دوره‌هایی برای بازآموزی تهیه کنندگی تعریف کند؛ چرا که روش‌های تهیه و تکنولوژی ساخت و تجهیزات تولید و اکران فیلم دائما در حال تغییر است و لازم است دانش تهیه کننده‌گان نیزبه روز شوند.

بسیاری از تهیه کننده‌های حرفه‌ای به نوعی از چرخه سینما حذف شده‌اند

این تهیه کننده در تفکیک تهیه کنندگی فیلم مستند و سینمایی نیز افزود: مسئولیت کلی تمامی تهیه کننده‌ها مشترک و طبق تعاریفی است که ذکر آن رفت، اما در فیلم‌های داستانی و مستند، جشنواره‌ها و عوامل متفاوت هستند و تهیه کننده باید قادر به تعریف درست از فیلم باشد.

حسینی یکی از آفت‌هایی که از تلویزیون به سینمای ایران سرایت کرده است، تنزل شأن حرفه‌ای تهیه کننده است. او تاکید کرد: کسی که بتواند اسپانسر یا سرمایه گذار بیاورد حتماً در مقام تهیه کننده نیست. تأمین مالی تنها یکی از وظایف تهیه کننده است و این روند موجب شده بسیاری از تهیه کننده‌های حرفه‌ای و فرهنگی از چرخه تولید و تهیه فیلم حذف شوند و به جای آنها کسانی که کار فرهنگی نمیکنند و صرفاً بودجه می‌آورند وارد فضای سینمایی شوند.

این فعال صنفی افزود: این در حالی است که تهیه کننده صرفاً تامین کننده مالی نیست و مدیر فرهنگی است، اما در حال حاضر بسیاری از تهیه کننده‌های حرفه‌ای کار نمی‌کنند و به جای این افراد کسانی کار می‌کنند که می‌توانند واسطه شوند سرمایه برای تولید تامین شود. تأمین سرمایه بسیار مهم است، اما برای تهیه کننده بودن کافی نیست و به همین دلیل است که مخاطبین سینما در حسرت سینمای دهه ۶۰ و ۷۰ هستیم.

وی گفت: نتیجه این شده است که هر سال از ۱۰۰ فیلم سینمایی تولید شده، حدود ۱۰ فیلم قابل اعتنا است، اما می‌شود کاری کرد که تولید این تعداد فیلم قابل دفاع افزایش یابد به شرطی که تهیه کننده‌های فرهنگی و کاربلد در انزوا نباشند.

انتهای پیام/

یک آفت برای سینمای ایران/ وعده احداث کاخ جشنواره از دولت پیگیری شود