باشگاه خبرنگاران جوان - در دنیایی که بسیاری به دنبال راز جوانی جاودان در داروها و فناوری‌های نوین هستند، یک پژوهشگر برجسته آمریکایی نشان داده است که شاید پاسخ در ساده‌ترین شکل ممکن، یعنی بازگشت به دامان طبیعت، نهفته باشد.

اگر روزی متوجه شوید که بدن‌تان سریع‌تر از آن‌چه شناسنامه‌تان نشان می‌دهد در حال پیر شدن است، چه می‌کنید؟ برای دکتر دیوید فورمن، استاد دانشگاه استنفورد و یکی از پیشگامان علم طول عمر، پاسخ این پرسش نه در داروهای شیمیایی یا ابزارهای پیشرفته، بلکه در دل طبیعت و یک آزمایش خانوادگی بنیادی نهفته بود که زندگی آن‌ها را به کلی دگرگون کرد. ماجرای این تحول از سال ۲۰۱۶ آغاز شد؛ زمانی که فورمن با میگرن‌های مزمن و آثار فرساینده‌ی یک زندگی پرتنش در کالیفرنیا دست و پنجه نرم می‌کرد. او که از بنیان‌گذاران پروژه‌ی هزار ایمنی‌نما (1000 Immunomes Project) و دانشیار دانشگاه استنفورد بود، تصمیم گرفت به اعماق سلولی بدن خود سفر کند تا از وضعیت سلامت واقعی‌اش آگاه شود.

نتایج این بررسی چندان دلگرم‌کننده نبود. در حالی که سن شناسنامه‌ای او ۳۹ سال بود، سن التهابی بدنش، شاخصی زیستی که با بیماری و فرسودگی در ارتباط است، ۴۲ سال را نشان می‌داد. به عنوان یک دانشمند، فورمن به خوبی می‌دانست این موضوع چه معنایی دارد: افزایش ریسک پیری زودرس، افت شناختی و ابتلا به بیماری‌های مزمن. اما به عنوان یک پدر، بیش از هر چیز درک می‌کرد که باید تغییری اساسی در سبک زندگی خود و خانواده‌اش ایجاد کند. در پی تصمیمی جسورانه، فورمن به همراه همسر و دو فرزندش خانه‌ی شهری خود را ترک کرد و به یک کلبه‌ی دوخوابه‌ی ساده در دل طبیعت بکر شمال کالیفرنیا نقل مکان کرد. آن‌ها تصمیم گرفتند سبکی کاملاً مینیمال و طبیعی را در پیش بگیرند.

در این سبک زندگی، صندلی‌ها کنار گذاشته شدند، مواد شوینده‌ی صنعتی حذف شد و مصرف برق به حداقل ممکن رسید. هر روز ساعت ۷:۳۰ شب، تمامی چراغ‌های سقفی خاموش می‌شد و خانواده در روشنایی شمع به زندگی می‌پرداختند. استفاده از صفحه‌نمایش‌ها و وسایل دیجیتال کاملاً ممنوع بود و آن‌ها به دنیای آنالوگ بازگشتند. برنامه‌ی روزانه‌ی آن‌ها شامل جمع‌آوری مواد غذایی از دل طبیعت، تغذیه‌ی ارگانیک و انجام تمرین‌های ورزشی در محیط طبیعی می‌شد. به عنوان مثال، فورمن هر روز را با انجام ۱۰ تا ۱۵ بار حرکت بارفیکس آغاز می‌کرد. او ماهی تازه از رودخانه‌ی نزدیک کلبه صید می‌کرد و به عنوان میان وعده توت‌های وحشی که با دست چیده می‌شدند را می‌خورد. وعده‌های غذایی‌شان سرشار از مواد مغذی و بدون فرآوری بود؛ تمشک، بروکلی و سبزی‌های وحشی به بخش ثابت رژیم غذایی آن‌ها تبدیل شده بودند.

اما این سبک زندگی صرفاً یک عقب‌نشینی از دنیای مدرن نبود؛ بلکه یک آزمایش زیستی سخت‌گیرانه بود و فورمن همزمان هم شرکت کننده و هم دانشمند این تحقیق به شمار می‌رفت. سه سال پس از آغاز این تحول، فورمن دوباره همان آزمایش سلولی که زمانی زنگ خطری برای او به صدا درآورده بود، انجام داد. نتایج حیرت‌انگیز بود: سن التهابی بدن او به ۳۲ سال کاهش یافته بود. به عبارت دیگر، او موفق شده بود ساعت بیولوژیکی خود را به میزان یک دهه به عقب برگرداند. میگرن‌های مزمن از بین رفته بودند و جای خود را به تمرکز ذهنی بهتر، انرژی پایدار و آن‌چه فورمن «افزایش چشمگیر بهره‌وری» توصیف می‌کند، داده بودند. دستاوردهای علمی او نیز به طرز قابل توجهی افزایش یافت؛ در یک سال سه مقاله‌ی پژوهشی منتشر کرد و از نظر خودش «حسی بهتر از همیشه» داشت.

موفقیت شخصی فورمن در دل جنگل تنها یک داستان فردی نیست؛ بلکه با مجموعه‌ای از یافته‌های علمی جهانی همخوانی دارد. در سال ۲۰۱۹، مطالعه‌ای نشان داد سپری کردن زمان در فضاهای سبز به طور قابل توجهی سلامت جسمی و روانی را بهبود می‌بخشد؛ حتی برای افرادی که با بیماری‌های مزمن یا ناتوانی‌های جسمی مواجه هستند. اما نکته‌ی جالب اینجاست: به گفته‌ی پژوهشگران دانشگاه اکستر، تنها دو ساعت در هفته حضور در دل طبیعت می‌تواند این اثرات مثبت را ایجاد کند. این زمان الزاماً نباید در اعماق جنگل‌های بکر سپری شود؛ پارک‌های شهری و سواحل نیز تأثیری مشابه دارند. آن‌چه اهمیت دارد، غوطه‌ور شدن در طبیعت و تداوم این رفتار است.

دکتر متیو وایت، پژوهشگر حوزه‌ی سلامت در دانشگاه اکستر، این یافته‌ها را چنین توضیح می‌دهد: «مهم نبود در کدام بخش از طبیعت حضور داشته باشید... ۶۰ یا ۹۰ دقیقه چنین اثری نداشت. برای مشاهده‌ی نتایج مثبت، حداقل دو ساعت در هفته نیاز بود.»

سفر زندگی دکتر فورمن داستانی الهام‌بخش و آموزنده است؛ گواهی بر قدرت طبیعت، سادگی و سبک زندگی آگاهانه. البته که همه‌ی افراد امکان نقل مکان به دل جنگل را ندارند، اما تجربه‌ی او این پرسش را مطرح می‌کند که آیا می‌توان با بازنگری در ساختار روزمره‌ی زندگی، به نتایج مشابهی دست یافت؟ آیا بازگرداندن روند پیری می‌تواند به سادگی خاموش کردن تلفن همراه، پیاده‌روی در پارک و تغذیه از نعمت‌های طبیعی زمین باشد؟ برای دکتر فورمن، این موضوع صرفاً یک نظریه نبود؛ بلکه به شیوه‌ی زندگی او تبدیل شد و همه چیز را تغییر داد.

منبع: فرارو

کسب سهمیه المپیک فقط با مسابقات انتخابی ممکن می‌شود/برای تشویش افکار عمومی اطلاعاتی می‌دهند که حقیقت ندارد