باشگاه خبرنگاران جوان؛ مهسا حنیفه - بنیامین نتانیاهو، در جدیدترین چرخش سیاست‌هایش، غزه را نه‌فقط هدف نظامی، بلکه پروژه‌ای برای بازتعریف موجودیت رژیم صهیونیستی قرار داده است.

اعلام گسترش عملیات نظامی و تصمیم به اشغال دائمی نوار غزه که به گفته شبکه ۱۲ اسرائیل شامل تصرف کامل این باریکه است، فراتر از یک تاکتیک جنگی است. این طرح، ریشه در نیاز نتانیاهو به بازسازی وجهه سیاسی‌اش در میان بحران‌های داخلی دارد. نظرسنجی شبکه ۱۳ اسرائیل نشان می‌دهد ۵۳ درصد از صهیونیست‌ها معتقدند او جنگ را برای منافع سیاسی خود پیش می‌برد، نه ملاحظات نظامی. اما این تنها بخشی از ماجراست.

نتانیاهو با حمایت ضمنی دونالد ترامپ که به گزارش آکسیوس به او برای پیشبرد سیاست‌هایش در غزه «چراغ سبز» داده، به دنبال تحقق رویای قدیمی صهیونیسم برای پاکسازی قومیتی و تسلط کامل بر سرزمین‌های فلسطینی است. این طرح که با انتقال اجباری ساکنان غزه به جنوب همراه شده، یادآور فاجعه نکبت در ۱۹۴۸ است. اما چرا؟ تضعیف موقعیت جهانی رژیم صهیونیستی، به‌ویژه پس از فشار‌های جنبش تحریم (BDS) و محکومیت‌های بین‌المللی، نتانیاهو را به سوی اقدامات رادیکال سوق داده تا با ایجاد «واقعیت‌های جدید» در غزه، مذاکرات آینده را به نفع خود شکل دهد. اما این قمار، با مقاومت سرسختانه فلسطینی‌ها و نارضایتی داخلی در سرزمین‌های اشغالی، در حال تبدیل شدن به پاشنه آشیل رژیم است.

در غزه، حتی مرگ هم از دسترس اشغالگر در امان نیست. رمزی نواجحه، مسئول وزارت اوقاف فلسطین، فاش کرده که رژیم صهیونیستی ۲۲ قبرستان از ۶۰ قبرستان غزه را کاملاً ویران کرده و ۱۸ قبرستان دیگر را به شدت تخریب کرده است. این اقدام، که با سرقت ۲۳۰۰ جسد همراه بوده، فراتر از جنایت جنگی، تلاشی برای محو هویت فرهنگی و انسانی فلسطینی‌هاست.

نواجحه گزارش داده که بمباران‌های هدفمند، امکان دفن شایسته شهدا را سلب کرده و مردم غزه را وادار به استفاده از گور‌های دسته‌جمعی در بیمارستان‌ها، پارک‌ها، و خیابان‌ها کرده است. گزارش یونیسف در مارس ۲۰۲۵ هشدار داده که ۷۰ درصد کودکان غزه با سوءتغذیه شدید مواجه‌اند و بیش از ۱۰،۰۰۰ کودک در خطر مرگ قریب‌الوقوع هستند. این اعداد، تنها نوک کوه یخ فاجعه‌ای هستند که رژیم صهیونیستی با محاصره کامل غزه رقم زده است. تخریب قبرستان‌ها، به‌عنوان نمادی از تلاش برای نابودی گذشته و حال فلسطین، پیامی روشن دارد؛ اشغالگر می‌خواهد غزه را نه‌فقط از ساکنانش، بلکه از تاریخ و هویتش تهی کند.

در برابر این توحش، حماس و گروه‌های مقاومت فلسطینی به نمادی از پایداری بدل شده‌اند. رد پیشنهاد اخیر رژیم صهیونیستی برای تبادل اسرا که فاقد تضمین برای توقف جنگ بود، نشان‌دهنده استراتژی هوشمندانه مقاومت است. یک منبع نزدیک به حماس تأکید کرده که «فشار نظامی و گرسنگی» نمی‌تواند اراده مقاومت را بشکند. این موضع، ریشه در تجربه‌ای تاریخی دارد که نشان داده رژیم صهیونیستی هرگز به تعهداتش پایبند نیست.

کمین‌های اخیر مقاومت که به کشته و زخمی شدن چندین نظامی صهیونیست منجر شده، نشان‌دهنده توان عملیاتی بالای رزمندگان فلسطینی است. گزارش اخیر الجزیره حاکی از آن است که مقاومت با استفاده از تونل‌های زیرزمینی و تاکتیک‌های چریکی، ارتش رژیم صهیونیستی را در مناطق شهری غزه زمین‌گیر کرده است. این موفقیت‌ها، در کنار امتناع نیرو‌های ذخیره ارتش این رژیم اسرائیل از خدمت که به گزارش هاآرتص به دلیل خستگی و فشار‌های شخصی رو به افزایش است، رژیم را در تنگنای نظامی و سیاسی قرار داده است. فراخوان ۶۰،۰۰۰ نیروی ذخیره که شبکه ۱۴ اسرائیل از آن خبر داده، بیش از آنکه نشانه قدرت باشد، فریادی از استیصال است.

جهان در برابر غزه به دو دسته تقسیم شده: معدودی که فریاد می‌زنند و اکثریتی که سکوت کرده‌اند. برنی سندرز، با محکوم کردن سیاست‌های «نفرت‌انگیز» نتانیاهو، به یکی از معدود صدا‌های رسا در غرب بدل شده است. حمایت ضمنی ترامپ از نتانیاهو نیز نشان‌دهنده دوگانگی سیاست آمریکا در قبال فلسطین است: از یک سو شعار حقوق بشر، و از سوی دیگر پشتیبانی از جنایات جنگی.

غزه امروز نه‌فقط یک سرزمین، بلکه یک ایده است: ایده‌ای از مقاومت در برابر محو شدن. طرح رژیم صهیونیستی برای اشغال دائمی و کوچ اجباری ساکنان، که افی دفرین، سخنگوی ارتش، آن را با هدف «جداسازی غیرنظامیان از مقاومت» توجیه کرده، تلاشی است برای شکستن این ایده. اما تاریخ نشان داده که فلسطین، حتی در تاریک‌ترین لحظات، از خاکستر خود برمی‌خیزد. مقاومت فلسطینی‌ها، همراه با فشار‌های جهانی، رژیم صهیونیستی را در انزوایی بی‌سابقه قرار داده است.

آینده غزه در گرو این نبرد اراده‌هاست. آیا جهان، که کودکان گرسنه غزه را می‌بیند، سرانجام از شرم به اقدام برمی‌خیزد؟ یا این سرزمین، بار دیگر در تنهایی خود، باید راه مقاومت را ادامه دهد؟ غزه، با قبرستان‌های خاموش و خیابان‌های خونینش، پاسخی به این پرسش‌ها نمی‌دهد؛ اما ایستادگی‌اش، خود پاسخی است به تمام تاریخ.

زلنسکی: همچنان به دنبال آتش‌بس ۳۰ روزه هستیم