باشگاه خبرنگاران جوان - سهیل رستمیان لژیونر واترپلو ایران در لیگ بلژیک و کاپیتان تیم ملی واترپلو در بازی‌های آسیایی هانگژو در خصوص علل ناکامی و شرایط فدراسیون در گفت‌و‌گو با خبرنگار باشگاه خبرنگاران درباره برخی ابهامات پاسخ داد.

رستمیان در مورد دلایل ناکامی واترپلو گفت: متأسفانه تیم ملی ایران در این رقابت‌ها در عین ناباوری چهارم شد، با این حال، وقتی می‌دانستیم که چین و قزاقستان رقبای اصلی ما هستند، چرا باید در بازی نیمه‌نهایی مقابل چین، در حالی که یک ماه قبل با همین تیم بازی کرده بودیم، در دو کوارتر اول ۷ بر دو عقب بیفتیم؟ قطعا موضوع آمادگی بدنی نبوده، چون در دو کوارتر پایانی بازی تنها دو گل دریافت می کنیم و بازی به پنالتی کشیده می‌شود؛ این موضوع نشان‌دهنده ضعف در آماده‌سازی تاکتیکی بوده است. در مسابقه با قزاقستان هم در تمام زمان بازی از حریف پیش بودیم، اما کمبود تجربه در تیم ایران کاملاً مشهود بود.

او در مورد علت غیبت خودش در این رقابت‌ها نیز مدعی شد: من تا قبل از مسابقات دیویژن ۲ ترکیه با کادر فنی در ارتباط بودم، مخصوصاً دژان میلاکوویچ، مربی خارجی تیم، بنده علاوه بر تمریناتی که در باشگاه بلژیکی داشتم، برنامه‌های تیم ملی را هم دنبال می‌کردم و همه چیز طبق هماهنگی‌های قبلی خوب پیش می‌رفت و حتی فدراسیون به من گفته بود که برای مسابقات ترکیه و چین برای من بلیط تهیه می کنند تا به تیم ملی اضافه شوم، یا سه چهار روز قبل از مسابقات به ایران برگردم، اما ناگهان نظر کادر فنی تغییر کرد و گفتند باید یک ماه و نیم قبل از مسابقات در ایران باشم که این درخواست غیرحرفه‌ای و غیرمنطقی بود.

وی افزود: طبق قوانین فدراسیون جهانی، ما لژیونر‌ها بدلیل داشتن مسابقه بصورت هفتگی فقط برای مسابقات و یا حداکثر یک هفته قبل از مسابقات در اختیار تیم ملی قرار می‌گیریم و فدراسیون موظف بود نام من را به باشگاه بلژیک اعلام کند و اجازه حضورم را بگیرد که این کار را انجام ندادند، عجیب‌تر اینکه نه‌تنها من، بلکه ارشیا الماسی و شایان قاسمی هم که در لیگ‌های معتبر اروپایی بازی می‌کنند، به تیم ملی دعوت نشدند. این تصمیم باعث شد تیم از داشتن بازیکنان آماده و باتجربه‌ای که در سطح بین‌المللی بازی می‌کنند، محروم شود.

رستمیان در مورد مقصر این اتفاقات یادآور شد: من مقصر اصلی این اتفاقات را فدراسیون می‌دانم، چون من تجربه کار با این کادر فنی را در بازی‌های آسیایی داشتم و همان موقع هم مشخص بود که عیار این کادر فنی چگونه است، در همان سال، وقتی یک مدیر فنی خارجی به تیم اضافه شد، مشکلاتی بین او و سرمربی تیم وجود داشت که نشان می‌داد انسجام لازم در کادر فنی وجود ندارد.

وقتی فدراسیون هزینه خوبی برای تیم ملی کرده بود، چرا نتوانست از این سرمایه‌گذاری نتیجه بگیرد؟ پاسخ واضح است؛ چون تصمیمات مدیریتی و موارد فنی تیم دچار ضعف بود و انتخاب‌های اشتباهی انجام شد. جوان‌گرایی به این معنی نیست که همه بازیکنان باتجربه را کنار بگذاریم! یک تیم موفق، باید ترکیبی از بازیکنان جوان و باتجربه داشته باشد تا هم عملکرد بهتری داشته باشد و هم انگیزه‌ای برای جوان‌تر‌ها ایجاد شود که تلاش کنند و به ترکیب تیم برسند. اما متأسفانه این رویکرد در تیم ملی واترپلو ایران وجود نداشت و به جای آن، بازیکنان باتجربه حذف شدند و تیم از نظر تاکتیکی ضربه خورد.

رستمیان در مورد راهکار‌های موفقیت واترپلو گفت: من قبلاً با رضوانی رئیس فدراسیون صحبت کرده بودم و تأکید داشتم که برای موفقیت در بازی‌های آسیایی، باید حاشیه‌ها را کنار بگذاریم و تیم را از نظر تاکتیکی تقویت کنیم، اما متأسفانه، به‌جای شایسته‌سالاری، حاشیه‌سالاری داریم، بعد از موفقیت ما در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا، بازیکنان این اعتمادبه‌نفس را پیدا کرده بودند که می‌توانند به فینال برسند، اما با تصمیمات غلط، این فرصت از بین رفت. چین در سه دوره متوالی به فینال رسیده، اما ما سه دوره است که چهارم می‌شویم این نشان می‌دهد که مدیریت و برنامه‌ریزی تیم اشتباه بوده است، البته در کشور ما کاری کرده‌اند که تمام دوست داران ورزش واترپلو از شکست تیم ملی خوشحال می‌شوند.

او با تکذیب کم کاری در برگزاری اردو‌ها گفت: این موضوع صحت ندارد، به نظر من یکی از بهترین اردو‌های تیم ملی در سال‌های اخیر پیش از مسابقات امسال برگزار شد، از خردادماه تا اسفندماه، یعنی بیش از هشت ماه تیم ملی واترپلو در اردو بود که چنین چیزی در واترپلوی ایران کم‌سابقه است. هیچ تیمی به جز ژاپن که آن هم با تیم اصلی‌اش به مسابقات نیامده بود، چنین اردوی آماده‌سازی طولانی‌مدتی نداشت. علاوه بر این، ما سفر‌های تدارکاتی خوبی داشتیم و حدود یک ماه و نیم قبل از مسابقات هم در یک تورنمنت رسمی شرکت کردیم و حتی مقابل چین بازی کردیم، اما وقتی تیمی یک ماه قبل از مسابقات با رقیبش بازی کرده باشد، نباید در دیدار رسمی غافلگیر شود و ۵ گل عقب بیفتد. این موضوع نشان می‌دهد که ضعف اصلی در تاکتیک و برنامه‌ریزی کادر فنی بود، نه در تعداد اردو‌ها، اینها مسائلی است که کادر فنی باید پاسخگوی آن باشد.

او ادامه داد: بعد از بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا، یک باور بزرگ در بین بازیکنان، مسئولان و کارشناسان ایجاد شد که ایران می‌تواند به فینال مسابقات آسیایی برسد، اما متأسفانه، با تصمیمات غلطی که گرفته شد و به‌ویژه دوران کرونا که باعث تعطیلی بسیاری از اردو‌ها شد، این نسل طلایی از بین رفت. به جای اینکه تیم ملی واترپلو مثل چین که در سه دوره اخیر پای ثابت فینال بوده، پیشرفت کند، ما برای سومین دوره متوالی چهارم شدیم، این نشان می‌دهد که نه‌تنها برنامه‌ریزی درستی انجام نشد، بلکه نسل طلایی واترپلو به‌درستی مدیریت نشد و این فرصت بزرگ از دست رفت. در تمام دنیا، بازیکنان ۲۵ تا ۳۰ ساله به اوج پختگی می‌رسند و حتی بسیاری از بازیکنان تا ۳۵ سالگی در سطح ملی بازی می‌کنند، اما در ایران، به بازیکنان ۲۵ ساله می‌گویند که پیر شده‌اند و دیگر فرصتی برای پیشرفت ندارند این نگاه اشتباه باعث شد که بازیکنان باتجربه کنار گذاشته شوند و در نهایت، یک تیم کاملاً جوان و کم‌تجربه به مسابقات اعزام شد که در لحظات حساس، تحت‌فشار قرار گرفت و نتوانست از پس شرایط سخت مسابقات برآید.

رستمیان همچنین گفت: جوان‌گرایی نباید به این معنا باشد که تمام بازیکنان باتجربه را حذف کنیم. ما باید ترکیبی از بازیکنان جوان و با تجربه داشته باشیم تا هم تیم از نظر فنی قوی‌تر باشد و هم بازیکنان جوان از تجربه نفرات قدیمی‌تر استفاده کنند و انگیزه بگیرند، اما در تیم ملی کنونی، این تعادل رعایت نشده و همین باعث شد که در مسابقات قهرمانی آسیا و حتی بازی‌های آسیایی، عملکرد تیم به جای پیشرفت، افت کند و پسرفت کنیم. از طرفی، عدم استفاده از بازیکنان لژیونر هم یک تصمیم اشتباه دیگر بود، بازیکنانی که در لیگ‌های معتبر بازی می‌کنند، سطح کیفی بالاتری دارند و می‌توانند در کنار جوان‌ترها، تجربه بین‌المللی خود را به تیم اضافه کنند. اما متأسفانه، این فرصت از بین رفت و در نتیجه، تیم ملی واترپلو از یکی از مدعیان قهرمانی، به تیمی که برای مقام سوم و چهارم می‌جنگد، تبدیل شد.

رستمیان افزود: فدراسیون باید جلسات هم‌اندیشی و اتاق فکر تشکیل دهد و به‌صورت جدی بررسی کند که آیا این مسیر، مسیر درستی است یا خیر. باید ببینیم که آیا با این کادر فنی و این سیاست‌ها می‌توانیم به موفقیت برسیم، یا نیاز به تغییرات اساسی داریم. همچنین باید نگاه حرفه‌ای‌تری به تیم ملی داشته باشیم. چین و ژاپن سال‌هاست که برنامه‌های طولانی‌مدت برای توسعه واترپلوی خود اجرا می‌کنند و به همین دلیل چین سه دوره متوالی در فینال آسیا حضور داشته است. در مقابل، ما سه دوره پیاپی چهارم شده‌ایم، که نشان می‌دهد رویکرد فعلی نتیجه‌بخش نبوده است. فدراسیون باید از بهترین نیرو‌های داخلی و خارجی استفاده کند، حواشی را مدیریت کند، بازیکنان باتجربه را کنار نگذارد و از لژیونر‌ها بهره ببرد. بدون این اقدامات، رسیدن به فینال بازی‌های آسیایی ناگویا بسیار سخت خواهد بود.

او در مورد آینده اش و حضور در تیم ملی گفت: همچنان دوست دارم به تیم ملی کشورم خدمت کنم، اما متأسفانه، در واترپلو ایران به‌جای انتقادپذیری، افراد منتقد را حذف می‌کنند این موضوع باعث می‌شود که فضای تیم ملی برای بازیکنانی که نقد سازنده دارند، سخت شود. با این حال، من همچنان در لیگ بلژیک بازی می‌کنم و جزو سه گل‌زن برتر لیگ هستم، آمادگی خوبی دارم، در شرایط مطلوبی هستم و اگر تیم ملی به من نیاز داشته باشد، بدون هیچ شکی آماده خدمت هستم و سرباز تیم ملی خواهم بود. من از تیم ملی به اینجا رسیدم و همیشه دوست دارم برای ایران بازی کنم. همان‌طور که گفتم، احتمال این وجود دارد که به خاطر انتقاد‌هایی که دارم، شرایط برای حضورم در تیم ملی سخت‌تر شود.
در ایران، برخی افراد انتقاد‌ها را به‌عنوان تخریب شخصی در نظر می‌گیرند، در حالی که من فقط دغدغه پیشرفت واترپلوی کشورم را دارم، امیدوارم که این صحبت‌ها به جای ایجاد حاشیه، به بهبود شرایط کمک کند و فضایی ایجاد شود که بازیکنان لژیونر هم بتوانند به تیم ملی برگردند و در کنار سایر بازیکنان، برای موفقیت واترپلو ایران بجنگند و دوباره واترپلو به ساحل آرامش بازگردد.

راه شیری و ابرهای ماژلانی در یک نگاه