به گزارش خبرگزاری آنا، نشست رسانه‌ای فیلم سینمایی «سونسوز» با حضور رضا جمالی نویسنده و کارگردان، سلمان عباسی تهیه‌کننده، ناصر محبی، بهروز الله‌وردی زاده، حمدالله سلیمی بازیگر، عبدالله شکری مدیر فیلم‌برداری، علی مغازه‌ای آهنگ‌ساز و رسول علیزاده طراح صحنه و لباس برگزار شد.

در ابتدای این نشست رضا جهانی، نویسنده و کارگردان فیلم با یادی از همکاران درگذشته و گرامیداشت یاد آن‌ها در پاسخ به اینکه چرا روایت مستندگونه برای فیلم انتخاب کرده است، گفت: روایت فیلم طوری است که می‌خواستم قصه باورپذیری به مخاطب ارائه دهم برای همین این سمت آمدم. دوست داشتم در مرز داستان‌گویی و مستند روایت داشته باشم و به این موضوع در فیلم‌های کوتاهی که داشتم نیز توجه کرده‌ام.

وی در پاسخ به اینکه آیا فیلم بر اساس تجربه واقعی بوده یا خیر بیان کرد: موضوع فیلم پیرامون روایت‌هایی است که از یک اتفاق شنیدم و برایم جذاب بود. فردی به‌خاطر اینکه همسرش بچه‌دار نمی‌شد تصمیم گرفت دوباره ازدواج کند و زن دوم گرفت و از آن زن هم بچه‌دار نشد. این ایده در ذهن من شکل گرفت که چقدر می‌تواند موقعیت حساس و نمایشی باشد.

تنوع زبان در سینما

جمالی ادامه داد: در سال ۱۳۹۰ بر حسب این موضوع فیلم کوتاهی ساختم و داستان آن را نوشتم و بعد آن را بسط دادم. در فرم و ساختار آن باید به دنبال دنیایی می‌گشتم که ما به‌ازای بیرونی داشته باشد؛ بنابراین موضوع را پرورش دادم. پس از ساخت فیلم کوتاه این مسئله همچنان ذهن مرا درگیر کرد. ازآنجاکه فیلم کوتاه مخاطب محدودتری دارد فکر کردم می‌تواند این موضوع تبدیل به یک فیلمنامه بلند شود. دلیلی که سعی کردم به سمت مستند بروم چنین روستاهایی بوده که مردان آن به‌خاطر اینکه نمی‌توانستند به دکتر مراجعه کنند ازاین‌دست اتفاقات برایشان زیاد افتاده است.

وی درباره انتخاب زبان فیلم و ارتباط مخاطبان بیشتر با آن گفت: به نظرم اگر اثری تولید می‌شود و قصه‌ای روایت می‌شود باید به فرهنگ آن احترام بگذاریم. زبان فرهنگ است و نمی‌توانید آن را نادیده بگیرید. اگر زبانش را بگیرید، اصالت آن اثر را نیز از آن گرفته‌اید. فیلم باید لحن خوب داشته باشد و مخاطب را جذب کند. فکر می‌کنم آن ارتباط برقرار شد. من متکی به روان بودن و باورپذیر بودن داستان هستم. در فیلمسازی ساده گرفتم و تجربه کردم و همان مسیر و جریان فیلم‌های کوتاهم را ادامه می‌دهم. ما هرچقدر این تنوع سینمایی و قومیت را ادامه دهیم سینمای ما غنی‌تر خواهد شد. سینمای ما به فیلم و قصه خوب و روایت متفاوت نیاز دارد. احساس می‌کنم در این فیلم بلند هم بازخوردهای عالی گرفتم. امیدوارم از این جریان در سینمای ایران حمایت کنیم. چرا که هرچه به این سمت برویم سینمای ایران جذاب‌تر و زیباتر می‌شود.

وی ادامه داد: فیلم‌های آذری‌زبان مخاطب خود را دارد و مخاطب دوست دارد از فرهنگ خود در سینمای ایران ببیند و از آن به‌خوبی استقبال می‌کند. همین امر رقابت خوبی میان فیلمسازان شکل می‌دهد و جریان‌ساز می‌شود.

جمالی درباره اینکه برای ساخت چه موضوعی امکان تولید نداشتید، بیان کرد: فیلم‌های کوتاهم را جسورانه می‌سازم چون برگشت سرمایه در آن مطرح نیست دوست دارم موضوعی که برایش دغدغه دارم را بسازم و عکس‌العمل‌ها را درباره آن بدانم. دوست دارم فیلم‌هایم سه‌گانه شوند و بعد از «پیرمردها نمی‌میرند» و «سونسوز» فیلم دیگری در همین راستا بسازم. فیلم‌هایی با این موضوعات نگاه متفاوتی به زندگی و سینما دارند. همیشه از فیلم‌های کوتاهم تأثیر گرفته‌ام.

این کارگردان درباره کار با نابازیگر نیز گفت: قصه فیلم ایجاب می‌کرد به سمت زبان آذری برویم. برخی از بازیگران تئاتری بودند و برخی در تلویزیون اردبیل کار کرده بودند. مریم مومنی در نقش دکتر، اردبیلی است و مشکل زبان را نداشت و لهجه را در بازی‌هایش کنترل می‌کرد و بسیار باهوش بود. به این دلیل سعی کردیم از نابازیگران استفاده کنیم که پیدا کردن بازیگر مسن در شهرستان محدود بود. انتخاب تک تک بازیگران همانند بازیگران اصلی برایم مهم بودند.

وفادار به اصالت بودیم

در بخش دیگری از این نشست، سلمان عباسی، تهیه‌کننده فیلم گفت: این فیلم حاصل تلاش تمام همکاران در این فیلم است. بیشترین دغدغه‌ام در فرهنگ و سنت کار کردن با موضوعاتی از این دست بود. در وهله اول از صدا و تصویر سعی کردیم بومی‌سازی کنیم، بنابراین به فرهنگ و جغرافیای منطقه و همچنین اصالت آن در داستان وفادار بودیم و انتخاب زبان آذری نیز از همین رو بود.

استفاده از طبیعت منطقه برای ایجاد جذابیت بصری
عبدالله شکری، مدیر فیلمبرداری نیز در پاسخ به این که چگونه فضاهای فیلم را برای فیلمبرداری انتخاب کردید، گفت: با کارگردان به این نتیجه رسیدیم که دو دوربین استفاده کنیم که یکی از آنها دوربین خود کارگردان باشد و در نور و قاب‌بندی تلاشمان این بود که این منطقه را بشناسیم. طبیعت این منطقه را می‌شناختیم و تلاش کردیم از جذابیت‌های بصری آن استفاده کنیم.

حضور چنین فیلم‌هایی در سینما کم است

رسول علیزاده، طراح صحنه و لباس در پاسخ به اینکه چه طراحی مدنظر بوده است، گفت: این فیلم را دوست دارم و با آن لحظه به لحظه زندگی کردم. من در این منطقه زندگی می‌کنم و تک تک لوکیشن‌ها برای فیلمبرداری طبق فیلم دستکاری شده بود. دوست داشتم هیچ کس را در این فیلم بد نبینیم چرا که همه خوبند و ما باید زاویه‌مان را پیدا کنیم. چنین فیلم‌هایی در سینمای ما کم است و امیدوارم بیشتر شود. امسال در فضای شهری هم کار دارم ولی این کار را در فضای روستایی بسیار دوست دارم.

فیلم از دید من فراتر از سرگرم‌کنندگی بود

علی مغازه‌ای، آهنگساز درباره موسیقی این فیلم توضیح داد: وقتی فیلم را دیدم بسیار لذت بردم و احساس کردم با فیلمی طرف هستم که اگر یک فیلمساز خارجی ساخته بود همه از آن تعریف می‌کردند. از من خواسته شد بدون بودجه برای این فیلم کار کنم. تخصص من در موسیقی اقوام است. این فیلم از دید من فراتر از سرگرم‌کنندگی بود و بحث‌های فلسفی در آن می‌دیدم. در فیلم افرادی که در جست و جوی رسیدن به زایش، زندگی و کار و فرزند آوری‌شان بودند. این فیلم برای من تجربه بسیار ارزشمندی بود. امیدوارم سه گانه بودن آن با همین کیفیت پیش برود.

خندوانه و پله پرشی به سینما

ناصر محبی، بازیگر این فیلم درباره استفاده از تجربه حضور در برنامه «خندوانه» گفت: خندوانه در مسیر موفقیت من بسیار تاثیرگذار بود و بیشتر اتفاقات خوب برای من بعد از خندوانه افتاد که برای همین از رامبد جوان تشکر می‌کنم. در پیش تولید این فیلم به من گفته شد نقش اکبر در فیلم نقش بسیار مهمی است؛ روی آن فکر کردم و توانستم نقش را نزدیک به کاراکتر دربیاورم، چرا که نباید برای اهالی روستا دوست داشتنی به نظر می‌آمد. اکبر در فیلم بسیار تنها و مظلوم بود. اولین فیلم سینمایی زندگیم را با رضا جمالی شروع کردم که امیدوارم این همکاری و دوستی را ادامه دهیم.

انتهای پیام/

زاکانی: آمریکا خیلی نقشه‌ها برای ایران داشت، اما نتوانست یکی را هم عملی کند